ჩუმი

სიცის სუნია.. ფიფიქები ნელა ეცემა ხის სახლს და სადღაც, მეორე სართულზე ბნელ ოთახში მე ვარ .. ტანში მივლის სიცივის და ხავსმოდებული ფანჯრის რაფების სუნი.. მარტო ვარ და ვფიქრობ შენზე, ვფიქრობ მზეზე, სითბოზე
არასდროს მჯეროდა სასწაულების.. ვერც ვერასდროს დავიჯერებ , სანამ თვითნ არ გამოვცდი… სად ხარ სასწაულო მესაჭიროები… ხელგაშლილი გელოდები … მარტო ვარ.. მე ვიცი რომ სიბნელე სევდიანი აზრების მეფეა, მე ვიცი რომ მეფეს დედოფალი სჭირდება, მაგრამ არ მინდა სიბნელის დედოფალი ვიყო მე, არასდორს მიოცნებია სიშავეზე.. არასდროს ვყოფილვარ აგონიაში, მაგრამ ცხოვრებაში პრიველად მეშინია … მეშინია სიბნელის და მეშინია დედოფლობის.. ბავშვობაში მხოლოდ პრინცესობა მინდოდა და დედოფლობაზე არც მიოცნებია, ნუ მიმახინჯებთ ოცნებებს, დამიტოვეთ რაღაც რაც ჩემია, მე მეკუთვნის და თქვენთვის არაა განკუთვნილი..
მისმინე, ვიცი ძალიან გიჭირს, ისიც ვიცი რომ გინდა უეკთ იყო და ისიც ვიცი რომ ძალიან მძიმე პერიოდი გაქვს.. მინდა გითხრა რომ მე დაგეხმარები თუ შენ ეს გინდა, მაგრამ სამწუხაროა რომ არ გინდა.. მოგოწონს დაჩაგრული ადამინის იერი, მოგოწნს თუ როგორ ებრალები სხვას, მინდა გითხრა რომ ძალიან ცდები.. არ არის ეგ ლამაზი … პოსტის წერის დროს სხვა ნოტაზე ვიყავი, ვგრნობდი სხვას, მაგრამ გამახსენდი შენ და ნერვები მომეშალა… ამიტომ მიფრთხილდი მე არ დაგთხმობ… ! ორი წელი აქამდე მოვედი და არც ახლა გავჩერდები… ყველაფერი კარგად იქნება.. არ გავჩერდები . . .